Κατοικίδια και διαβήτης

Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί μία από τις συχνότερες παθήσεις των κατοικίδιων ζώων. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο αριθμός των διαβητικών σκύλων αυξήθηκε κατά 32% και των γατιών κατά 16%.
Εμφανίζεται συνήθως σε μεσήλικα και υπερήλικα ζώα, αλλά και σε νεαρά. Στους ενηλίκους σκύλους εμφανίζεται με διπλάσια συχνότητα στα θηλυκά, ενώ στις γάτες συχνότερα στα στειρωμένα αρσενικά.
Ως προς τις φυλές, μεγαλύτερη προδιάθεση εμφανίζουν η κοινή ευρώπαϊκή και η burmese στις γάτες και στους σκύλους τα caniche, daschund, pug, beagle, spitz, schnauzerκαι englishsetter.
Ο σακχαρώδης διαβήτης και στα κατοικίδια διαχωρίζεται σε δύο τύπους:
Ο τύπος Ι χαρακτηρίζεται από την απόλυτη έλλειψη ινσουλίνης. Διακρίνεται στον νεανικό Σακχαρώδη Διαβήτη, με πιθανή κληρονομική αιτιολογία και στον Σακχαρώδη Διαβήτη των ενηλίκων, λόγω καταστροφής του παγκρέατος από σοβαρή παγκρεατίτιδα, καρκίνο του παγκρέατος ή ατροφία του στα υπερήλικα κατοικίδια. Ο τύπος Ι εμφανίζεται συχνότερα στους σκύλους.
Ο τύπος ΙΙ, ο οποίος εμφανίζεται συχνότερα στις γάτες, οφείλεται σε μερική έλλειψη ινσουλίνης ή σε μειωμένη ανταπόκριση των ιστών, κυρίως λόγω παχυσαρκίας, και μπορεί εύκολα να μεταπέσει στον τύπο Ι.
Υπάρχει και ο δευτερογενής Σακχαρώδης Διαβήτης, που οφείλεται σε διάφορες άλλες παθήσεις (σύνδρομο Cushing, ακρομεγαλία), σε φάρμακα τα οποία ανταγωνίζονται τη δράση της ινσουλίνης (κορτιζόνη, προγεσταγόνα για έλεγχο του οίστρου), αλλά και σε ορμόνες του κύκλου  και της εγκυμοσύνης στις σκύλες.
Η ίδια η διατροφή αν και δεν είναι η γενεσιουργός αιτία του σακχαρώδους διαβήτη, μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες εμφάνισής του.
Τα συμπτώματα που θα πρέπει να θορυβήσουν τον ιδιοκτήτη είναι κυρίως η πολυουρία και η πολυδιψία, η αυξημένη όρεξη με απώλεια σωματικού βάρους και η κόπωση. Η ψυχολογία ενός διαβητικού ζώου φαίνεται να μην επηρεάζεται.
Τα διαβητικά ζώα παρουσιάζουν αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και στα ούρα, αυξημένη χολήστερίνη και τριγλυκερίδια. Ο έλεγχος των μέσων επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα τις 3 τελευταίες εβδομάδες γίνεται με τον έλεγχο της φρουκτοζαμίνης και των 3 τελευταίων μηνών με τον έλεγχο της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης. Επιπλέον, θα πρέπει κατά διαστήματα να ελέγχονται η νεφρική και ηπατική λειτουργία, οι ηλεκτρολύτες και τα επίπεδα των κετονικών σωμάτων στο αίμα και τα ούρα. Απαραίτητες είναι και πιο ειδικές εξετάσεις των ούρων, καθώς τα διαβητικά ζώα εμφανίζουν προδιάθεση σε ουρολοιμώξεις.
Στατιστικά ο μέσος όρος επιβίωσης ενός διαβητικού ζώου μετά τη διάγνωση είναι τα 3 χρόνια. Καταστάσεις οι οποίες είναι επικίνδυνες για τη ζωή του είναι η υπογλυκάιμία και η κετοξέωση.
Στην υπογλυκάιμία, δηλαδή πολύ χαμηλή συγκέντρωση της γλυκόζης στο αίμα, το ζώο αρχικά εμφανίζει αδυναμία και απάθεια, τρέμουλο και στη συνέχεια επιληπτικές κρίσεις.
Στην κετοξέωση, δηλαδή αύξηση των κετονικών σωμάτων, το ζώο εμφανίζει ανορεξία, εμετούς, διάρροια και κώμα.
Άλλες επιπλοκές του Σακχαρώδους Διαβήτη σε διάφορα όργανα είναι ο καταρράκτης στα μάτια, οι ουρολοιμώξεις, η νεφρική ανεπάρκεια, η μυοπάθεια και η περιφερική νευροπάθεια.
Η θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει τη χορήγηση υπογλυκαιμικών ουσιών σε χάπια (σε ορισμένες περιπτώσεις) ή συχνότερα ινσουλίνης, την ειδική διατροφή (αυξημένες φυτικές ίνες, εύπεπτους υδατάνθρακες και χαμηλά λιπαρά), την άσκηση (όχι πολύ έντονη), την αντιμετώπιση των υποκειμένων αιτίων, όταν υπάρχουν και στα θηλυκά ζώα τη στείρωση.
Παρόλο που ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι μια πάθηση που δεν θεραπεύεται, σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως στις γάτες, η κατάσταση μπορεί να είναι αναστρέψιμη.
Γενικά, η χορήγηση ινσουλίνης, η προσεγμένη διατροφή και η τακτική άσκηση θα βοηθήσουν τα διαβητικά κατοικίδιά σας...